Er zijn veel goede plannen gemaakt, vanmiddag, op het Dalton College. Met een team van 13 hebben we de huidige stand van zaken besproken, een belangrijke discussie gehad wat we wel en niet kunnen en moeten doen, wat onze strategie is, hebben we een hoop creatieve initiatieven genomen en een organisatie opgezet. Met als doel? Het welzijn van de familie, breng ze thuis en hou ze thuis!
We zullen snel laten weten wat we gaan doen en hoe jullie kunnen blijven helpen.
De familie zit nu ruim een week in Emmen, en dat is duidelijk een week te lang. Hun woonruimte is verschrikkelijk, ze kunnen bijna niet slapen, het is een heel depressieve situatie. Aygun heeft door alle stress nog niet naar de nieuwe school kunnen gaan. heel begrijpelijk.
Hier hebben we niet stil gezeten. Er zijn verdere contacten gelegd met mensen die op de één of andere manier kunnen en willen helpen, de advocaat is zich verder in het dossier aan verdiepen om volgende stappen voor te bereiden, en we zijn dit weekend aan het brainstormen hoe onze eigen campagne nu verder gaat.
We zijn hier ook een fundraiser voor begonnen waar we in minder dan een week meer dan 1400 Euro hebben opgehaald. Enorm bedankt daarvoor, alle beetjes helpen en de onverminderde steun van iedereen is even belangrijk als hartverwarmend!
Dit geld geeft ons de ruimte om door te kunnen blijven gaan met campagne voeren en manieren te vinden hier ook landelijk meer aandacht voor te eisen. We zullen op de website, FB en andere kanalen jullie van de plannen en acties op de hoogte blijven houden, en tevens een verantwoording van onze fondsen openbaar maken.
Nogmaals dank! We blijven hard werken om de familie weer thuis te krijgen, en te houden.
Als je vragen, opmerkingen of ideeën hebt neem dan vooral contact op!
De campagne.
Waar staan we nu?
Op 1 oktober is de familie naar het AZC in Emmen overgeplaatst, waarvan het COA personeel in HHwaard ons wilde doen geloven dat het een prima gezinslocatie is waar ze jaren zouden kunnen blijven. Niets is minder waar. Van de COS website zelf: De voorzieningen en huisregels zijn net zo sober en streng als in de vrijheidsbeperkende locatie. Het is de bedoeling dat de gezinnen Nederland zo snel mogelijk verlaten. In de gezinslocatie krijgen ze wel eetgeld, zodat ze zelf kunnen koken.
Waarom deze overplaatsing?
Op 3 September diende het beroep tegen het door het IND afgewezen asielverzoek van de familie. De familie was niet op de hoogte gebracht dat dat beroep die datum plaatsvond en was dus niet aanwezig. Het directe gevolg is dat ze nu niet langer automatisch recht hebben op onderdak bij een normaal AZC. Aangezien Aygun minderjarig is wordt ze dus wel onderdak op een gezinslocatie/doorgangslocatie aangeboden. Katwijk en Amersfoort zaten vol, en dus werd het Emmen.
Welke kansen hebben ze nog?
Er is vanwege de slechte gezondheid van Mehman bij het IND een medische procedure in gang gezet. Als die wordt toegewezen heeft de familie alsnog recht op onderdak in een normaal AZC. Op 1 oktober hadden we nog geen beslissing van het IND ontvangen. Ons dringend verzoek deze af te wachten werd dus afgewezen. Een medische procedure kan in theorie ook de mogelijkheid geven om uitzetting te voorkomen, maar in de praktijk is de kans hierop heel klein. We hopen nu vooral dat via deze procedure de familie weer naar HHwaard mag. Ook voor Gunay en Aygun is het duidelijk dat de stress van de huidige situatie daadwerkelijk grote klachten veroorzaakt, dus het verzoek is zeker heel relevant.
Naast deze procedure loopt er nog een rechtszaak over het afwijzen van het kinderpardon. Hierbij kan onze gezamenlijke acties vanuit de gemeenschap zeker een rol spelen. We hopen dat door het hele verhaal van deze familie te presenteren, inclusief de gemaakte fouten, het risico bij terugkeer, gezondheidsklachten, de mate waarin de familie geïntegreerd is, het belang voor Aygun en dus ook de steun van ons, dat dat alles bij elkaar de rechter de mogelijkheid geeft het kinderpardon alsnog toe te kennen.
En als dat mislukt?
We hebben onlangs een nieuwe jurist aangetrokken met veel ervaring met vluchtelingen uit Azerbaijan die aan de hand van onze gesprekken wel kon zien dat er veel fouten zijn gemaakt en gemiste kansen waren die dus niet zijn benut. Zodra deze jurist het hele dossier heeft kunnen bestuderen zal zij een plan maken, in samenwerking met onze campagne, om de zaak opnieuw zo te presenteren dat een eerlijke procesgang kan worden gegarandeerd. Als we dit in gang gaan zetten gaan we vooralsnog ervan uit dat de familie dit ook weer in HHwaard af kunnen wachten.
En hoe staat het met de oorlog die weer is uitgebroken?
De oorlog tussen Armenië en Azerbeidzjan om een klein gebied, Nagorna-Karabakh, is al tientallen jaren aan de gang, met soms jaren van rust totdat het ineens weer oplaait. Mehman heeft hier zelf nog voor moeten meevechten. In September begonnen de gevechten dus ineens weer, en deze keer lijkt het snel te escaleren. Er spelen veel belangen van de omliggende landen, het is een zeer ingewikkelde en onzinnige situatie die zo maar heel erg uit de hand kan lopen.
We zullen de ontwikkelingen zeker nauw volgen. Het zal vooralsnog niets aan de status van de familie veranderen, maar het kan wel helpen om te laten zien wat een onzeker en gevaarlijk gebied dit is.
Dus wat doen we nu?
De jurist gaat snel aan de slag om de volgende stappen te zetten. Met de campagne blijven we aandacht zoeken en geven. Er is goed contact met de media, en de actiebereidheid blijft groot, merken we. De school van Aygun blijft dingen organiseren, en zo zijn er veel mensen actief hard aan het werk. We zijn een fundraiser gestart om het mogelijk te maken de nodige tijd en energie in te blijven steken, onkosten te vergoeden en te investeren in promoties en andere acties. Ook zorgen we er allemaal voor heel nauw contact met de familie te houden, en ze ook vooral zo vaak mogelijk te bezoeken. Ze zitten ver weg, het is er erg eenzaam, en hebben hun vrienden daar hard nodig!
Het was een zeer grote teleurstelling dat de familie ondanks onze acties en bezorgdheid toch naar Emmen werden overgeplaatst. Nu is he zaak ze zo snel mogelijk weer terug te krijgen, en een robuuste campagne neer te zetten om de jurist te helpen met haar gevecht om ze uiteindelijk ook in Nederland te houden. Met minder nemen we geen genoegen.
Na de enerverende afgelopen weken lijkt het misschien even wat rustiger maar niets is minder waar. We zijn achter de schermen hard aan het werk met een campagne plan, zijn begonnen met het opzetten van een organisatie voor de langere termijn, er wordt verder onderzoek gedaan naar internationaal recht, we houden de situatie in Azerbeidzjan in de gaten, houden contact met de pers, en vooral en nu even het allerbelangrijkst, we houden nauw contact met de familie in Emmen om te zorgen dat ze zich niet verlaten voelen.
Zowel hier als op social media zullen we iedereen op de hoogte houden van het laatste nieuws, en we zullen ook snel een overzicht plaatsen over wat nu precies hun situatie is, en de volgende acties.
Dank voor jullie support, blijf delen, schrijven en neem ook vooral contact op als je ideeën hebt of mee wil werken! Ook kunnen er nu donaties gegeven worden zodat we dingen beter op kunnen zetten en ook onze tijd en energie hier in kunnen blijven steken.
We gaan ze terughalen!!
Vanmiddag hebben we tijdens de mentorles van 2B met Aygun gefacetimed. Het afscheid van Aygun afgelopen donderdag heeft veel indruk gemaakt in de klas en vanuit de klas was er behoefte aan contact. Tijdens het gesprek was het vooral erg fijn om elkaar weer even te zien. Aygun heeft laten zien hoe hun kamers er nu uit zien en heeft vragen beantwoord vanuit de klas.
Leerlingen waren vooral onder de indruk van het feit dat Aygun en haar familie de keuken en badkamer moeten delen. Helaas is nog niet bekend naar welke school Aygun zal gaan, maar een ding is zeker, ze hoort wat ons betreft gewoon in 2B 🙂!
Voor nu moeten we het doen met de digitale mogelijkheden, maar er worden ook al pakketjes gestuurd en plannen gemaakt om op bezoek te gaan. Helaas konden we de verhuizing niet voorkomen, maar vergeten doen we Aygun zeker niet!
Een tafeltje en wat plastic stoeltjes, daar zitten ze dan, in Emmen. Het was een lange reis om daar te komen, ze hadden ze niet veel verder weg kunnen stoppen. Ze zijn heel erg blij om mij te zien, ze zitten er pas twee dagen maar dat voelt al heel lang. Ze hebben 2 slaapkamers, een klein woonkamertje en nog kleinere keuken. Heel oud en vervallen allemaal.
Ik krijg natuurlijk meteen een kop koffie, en we praten bij. Ze hangen alle vier aan mijn lippen. Dan gaat er een deur open en loopt er een kind door de kamer naar buiten, later gevolgd door andere mensen. Het blijkt dat de deze ellendige kleine ruimte ook de doorgang is naar hun buren. Luidruchtige mensen, met muurtjes van karton die alle geluiden doorlaten. De buren hebben jonge kinderen en zijn erg luidruchtig. Geslapen hebben ze nog niet veel.
Het is daar een stuk strenger. Elke dag moeten ze zich melden, ze mogen officieel niet de gemeente uit, hun zakgeld voor boodschappen is een stuk lager. Maar in dit oude, gammele keukentje heeft zelfs Gunay geen zin meer om te koken. Rufat wordt toegang tot een wat betere WIFI verbinding voor studenten ontzegt, want hij is al 21.
Ze hebben kennis gemaakt met wat andere families uit Azerbaijan, die wisten dat ze kwamen door alle ophef die we hier hadden gemaakt. Allemaal families met schrijnende verhalen, die hier volkomen uitzichtloos wachten op een uitzetting of weer een overplaatsing. De depressie die over dit kamp hangt is duidelijk voelbaar, bijna tastbaar.
We praten natuurlijk over thuis, en wat we nu gaan doen, en hoe enorm dankbaar ze zijn voor alle steun. Ook Aygun, normaal erg verlegen, heeft veel te vertellen en te vragen. Het gaat niet goed met haar, ze eet weinig en slaapt nog minder. Ze heeft veel last van haar arm, waarschijnlijk door de stress.
We maken ook grapjes, en zelfs nu kunnen ze ook lachen om de waanzinnige manier waarop het COA personeel zich probeert te rechtvaardigen, zeker als er getuigen zijn. Zo was er dus ineens een tweede bus geregeld om al hun spullen mee te nemen, en niet slechts 2 koffers per persoon. Zelfs hun fietsen! Niemand mag ooit hun fietsen meenemen. Dat hebben we dan in elk geval wel bereikt met z’n allen.
We proberen alle vijf het samenzijn zo lang mogelijk te rekken. Ze missen ons, nu al, heel erg veel, en ze zijn zo blij een bekend en vriendelijk gezicht te zien. Ik verzeker ze, keer op keer, dat we blijven komen, er worden allerlei plannen gemaakt, en dat we nog harder gaan werken om ze weer terug te krijgen. Het geeft ze hoop. Heel veel meer hebben ze op dit moment niet.
Het afscheid valt me heel zwaar, en Mehman loopt mee naar de trein. Rufat en ik gaan de stad nog in, Emmen onveilig maken. Mehman zwaait me uit. Dat beeld zal me nog heel lang bijblijven.
Verdomme, we gaan ze terughalen!
Weet u nog, vroeger als kind, hoe het voelde als volwassenen op een neerbuigende manier met je omgingen. Ik had een paar van die leraren, kan me nog zo’n conciërge herinneren, of een buschauffeur die je als een kind behandelde. Verschrikkelijk vond ik dat.
Heel af en toe gebeurt het nog wel eens, vooral bij ambtenaren achter een loket die voor een moment een soort macht over je denken te hebben. Douane beambten hebben ook zo’n positie, zeker in Amerika wordt je bijna als crimineel behandeld als je het land in wil. Maar verder heb ik daar als volwassene in Nederland niet veel last meer van.
Als je hier als vluchteling bent beland is dat wel anders, zo heb ik de laatste weken meegemaakt. Zo was ik aanwezig bij een gesprek tussen vader en zoon van een familie die hier al zes jaar is, en hun advocaat. Een advocaat die dus al zes jaar met deze mensen werkt, ze goed kent, en beweert heel erg met deze familie mee te voelen. De vader was gefrustreerd, boos, en had vragen. En daar ik zag het meteen aan die advocaat, die neerbuigende manier van praten.
Ik denk niet dat hij dat zelf doorhad. Hij dacht waarschijnlijk dat hij het geduldig nog maar eens allemaal uit moest leggen. Maar hij luisterde niet naar waar deze man om vroeg, en naar zijn frustraties. Hij sprak met hem zoals die belerende conciërge dat vroeger ook naar mij deed, op school.Het verschil in zijn houding naar mij was tekenend. Alsof wij als volwassenen de situatie bespraken en dat dan op simpele manier aan de kinderen gingen uitleggen. Ik vond het zeer verontrustend.
De laatste paar dagen zag ik hetzelfde gedrag bij het personeel van een AZC waar deze familie verbleven. Zelfs een receptionist zonder enige bevoegdheid sprak heel anders met deze familie, dan met mij. De leiding vertoonde dit neerbuigende gedrag nog veel duidelijker, en zij waren zeker niet blij dat ik erbij was, omdat ze die autoritaire toon naar mij natuurlijk niet aan konden en durfden aanslaan. Zo gaat dat dus op die AZCs. Vluchtelingen die daar wonen worden op een neerbuigende manier behandeld. Ik was daar al bang voor maar nu ik dit met mijn eigen ogen gezien heb, op zo’n schrijnende manier, ben ik daar toch erg geschokt en kwaad over.
Laten we één ding duidelijk stellen, mensen die hier als vluchteling komen verdienen ons onvoorwaardelijk respect, onze hulp en warmte, ons geduld, aandacht en, ik zeg het nog eens, respect. Iedereen verdient respect, en zeer zeker ook deze mensen, kwetsbaar, angstig, eenzaam, getraumatiseerd, en ook vooral gewone mensen die hun thuis, hun families en vrienden hebben moeten achterlaten omdat het niet langer veilig was. Doe dat maar eens.
Dus het personeel bij zo’n AZC moet het soort personeel zijn die we zelf graag zien in verpleeghuizen, zorg personeel, die kunnen werken in een zorg cultuur. Dan kunnen alle procedures en regelgeving gewoon plaats blijven vinden, en zal ook zeker niet altijd een gunstige uitkomst hebben voor die mensen. Maar terwijl ze dat ondergaan hebben wij een morele plicht voor die mensen zo goed mogelijk te zorgen. En dat begint met respect. En nooit met een neerbuigende houding. Hoe durf je! Wie denk je wel dat je bent!
Zolang we dit niet kunnen opbrengen, zolang we AZCs bemannen met het type gevangenisbewaker, en zolang advocaten voor dit soort mensen niet de houding of opleiding hebben die een eerlijk proces garanderen, mag Nederland geen aanspraak maken op een beschaafde gemeenschap te zijn die voor elkaar zorgt. Ik vind wat ik de laatste weken heb gezien walgelijk en zeer verontrustend, en velen met mij. Hoog tijd om daar wat aan te doen.
En als we dan toch die neerbuigende houding aanpakken, laten we dat dan ook meteen voor jongeren en kinderen aflaten! Neerbuigendheid is nooit oké. Wie denk je wel dat je bent!
Ze mogen dan nu toch in Emmen zitten, we laten ze natuurlijk niet los! We blijven campagne voeren, en we gaan ze opzoeken, schrijven, er voor zorgen dat ze onder de aandacht blijven en ook vooral de familie het gevoel geven dat ze nog steeds bij ons horen. We gaan ze terug halen!
Hier is dus een mooie plek om jullie verhalen en acties te delen, zichtbaar te blijven, en foto’s en mooie herinneringen te plaatsen, zodat onze vrienden nog meer een gezicht krijgen.