Categorie: Update

Stapels en stapels met documenten lagen uitgespreid op een grote tafel toen Rufat en ikzelf de advocaat bezochten om de huidige status en voortgang te bespreken. We grapten eerst nog even dat al die stapels alleen hun dossier waren. Stel je voor. Nou, geen grap dus, dit was inderdaad allemaal alleen voor hun zaak. De advocaat had het allemaal doorgespit.

En het goede nieuws is dat er zeker dingen zijn blijven liggen, dat niet alles in deze ingewikkelde zaak goed is opgepakt, en dat volgens de advocaat dit nog altijd een familie is waar het IND niets anders kan doen dan hun als asielzoekers te accepteren.

Ondergesneeuwd in het dossier is bewijsmateriaal gevonden, waar onder zeer confronterende foto’s, waar niet genoeg mee is gebeurd. Dit gaan we nu alsnog aanpakken. Dus, wat is het plan.

De medische gezondheid op dit moment van de familie moet en kan direct gelinkt worden naar de situatie in Azerbeidzjan. Daarnaast is de situatie voor de familie daar nu nog veel gevaarlijker dan toen ze daar wegvluchtten. Met die insteek gaat er een hernieuwde asielaanvraag gestart worden. Zodra die is ingediend en geaccepteerd mogen ze weer in een normaal AZC alles afwachten. Helaas zal daar nog wel een aantal maanden overheen gaan voor dat kan worden ingediend, er moet onafhankelijk bewijsmateriaal gepresenteerd worden en dat neemt tijd in beslag.

Daarnaast wordt er een soort spoed medische aanvraag ingediend. Als die wordt toegekend mag de familie ook weer in een normaal AZC alles afwachten, en is er ook geen kans dat ze zouden worden uitgezet. Als een soort verzekering. Ook dit zal nog even duren, maar hopelijk betekend dat dat binnen een paar maanden ze wel uit Emmen weg kunnen.

En dan is er nog altijd de rechtszaak over het kinderpardon. Dit gaat in Haarlem dienen, wat gunstig is. We weten niet wanneer, maar als dat dient is er een kans, door het hele verhaal te presenteren ne te laten zien hoezeer ze zijn geïntegreerd in Nederland (ze zijn thuis) dat ze daar al een verblijfsvergunning krijgen. Dan vervalt het bovenstaande.

Blijven duimen dus, de lange termijn ziet er nog steeds hoopvol uit, maar op korte termijn moet de familie nog in Emmen alles afwachten. Gelukkig horen ze vaak van ons, komen er regelmatig mensen langs, en laten we ze weten dat we ze zeker niet zijn vergeten. Laten we dat vooral ook blijven doen.

Op het terrein van het doorgangs-AZC in Emmen staat dit bord, “Hier wonen Meedoeners”. Een vrolijk bord met een dansende familie. Meedoeners is geschreven met een hoofdletter.

Wat zijn dat, die meedoeners? Dat gaat dus om de uitgeprocedeerde asielzoekers die “meedoen”. Niet met activiteiten op het AZC. Niet met het bewoonbaar houden van de huizen en gemeenschapsruimten. Nee, ze doen mee met hun snelle uitzetting. Terug naar het land waar ze vandaan zijn gevlucht.

Ik ben er nu twee keer geweest en heb niet veel dansende families gezien. Sterker nog, de mensen die daar rondlopen zien er verslagen uit, zwaar depressief, angstig en onzeker. Niet verwonderlijk natuurlijk, ze zitten daar echt niet voor hun lol, en het idee dat ze zouden dansen om hun uitzetting is absurd.

Het is ook zwaar beledigend, en getuigd van een cynisme waar de rillingen bij over mijn rug lopen. Met wat voor ongelooflijke arrogantie en neerbuigendheid is zo’n bord tot stand gekomen? Hoe durft het COA zo’n walgelijke onverschilligheid over het lot van die mensen op zo’n manier ten toon te spreiden?

Rufat moest er om lachen. Ik vind dat knap. Dit soort borden zijn wel vaker geplaatst in de geschiedenis, ik denk daar maar liever niet over.

Vinden wij als Nederlanders dit acceptabel?

Het was lekker weer gisteren, en we waren met zijn drieën naar Emmen gekomen om Mehman’s verjaardag te vieren. Het was mooi weer om naar de dierentuin te gaan, beroemd natuurlijk, en natuurlijk ook zo’n beetje het enige dat je kan doen daar in deze tijden. Mehman en Gunay, Rufat en Aygun, Eg en Ilona en ikzelf gingen er een mooie dag van maken.

Ik was zelf al zeker 35 jaar niet naar die dierentuin geweest, en het is zeker de moeite waard. Maar ik genoot toch vooral van de familie. Ik heb ze wel vaker zien lachen, en een glimp kunnen opvangen van hoe ze zijn zonder zorgen en stress. En vandaag gingen zij er een leuke dag van maken. De lach van Mehman, de verwondering van Gunay, Aygun aan het rennen, Rufat die liever in Kowalski zou zitten met een koffie en een boek, het was me goud waard!

En vooral toen Gunay met tranen in haar ogen om zich heen stond te kijken, in het overdekte jungle gedeelte, en tegen me zij dat ze eindelijk wat rust voelde in haar hoofd en lichaam. Even de stress vergeten. Even de herrie en depressie van het AZC kwijt. Naar bijzondere natuur kijken, de geluiden en geuren opnemen, een kalmte zonder regelgeving, een stukje wereld die ook heel mooi kan zijn. Ik zag ze daar, en ik kreeg ook tranen in mijn ogen.

En ik ben heel blij dat we ze iets mee konden geven. We hebben met de campagne al een behoorlijk bedrag opgehaald, en we zijn hard aan het werk om te kijken hoe we dat zo effectief mogelijk kunnen gebruiken. Ter plekke heb ik even overleg gevoerd en we waren het allemaal eens dat het een mooi verjaardagscadeau van ons allemaal zou zijn om ze een jaarkaart te geven voor de dierentuin zodat ze daar gewoon altijd heen kunnen om even te ontsnappen. Dus dat hebben we gedaan.

Ze zijn er heel erg blij mee. Dus van hier ook dank aan iedereen die een bijdrage heeft geleverd aan de campagne. Dit hebben we er alvast mee kunnen doen.

En al mag Emmen dan veel te ver zijn, gelukkig hebben ze wel die mooie dierentuin in de buurt. Ze hadden ook naast ponypark Slagharen kunnen zitten 😉

Door Martin van Elmpt

We horen nu al een paar weken over de oorlog in Nagorno-Karabach, heel relevant voor onze familie, dus laat me proberen uit te leggen wat daar aan de hand is.

Nagorno-Karabach is een kleine enclave van Armeniërs in Azerbaijan. De Armeniërs zijn in het westen vooral bekend van de eerste genocide in de geschiedenis, toen ten tijde van de Eerste Wereldoorlog Turkije meer dan 1 miljoen Armenen ombracht. In Turkije wordt dit nog steeds ontkent. Armenen zijn Orthodox Christelijk, de Azeri die in Azerbaijan wonen vooral Sjiitische moslims.

Na de Eerste Wereldoorlog kende de Sovjet Unie, onder directie van de Georgiër Stalin, Nagorno-Karabach, vol Armeniërs, toe aan Azerbeidzjan zodat ze daar met elkaar over konden vechten in plaats van tegen de Sovjets. Sindsdien blijven de conflicten oplaaien, zoals nu. Het belang in de regio is groot. De Ossetianen in het nabijgelegen Georgië willen ook wel onafhankelijkheid, de Abchaz, ook Christelijk, kijken met argusogen naar hun autonomen status in Georgië, de Leijns, Soeni moslims in Azerbeidzjan schijnen terroristische aanvallen op Dagestan uit te voeren om hun onderdrukte broeders daar te helpen. Dagestan is een republiek in Rusland, vlak naast Tsjetsjenië, en laten we het daar maar niet over hebben. Ook de Talysh minderheid die zowel in Azerbeidzjan als Iran wonen, beweren onderdrukt door een Turks-Azerbeidjaanse alliantie, wat in 2007 leidde tot de creatie van een onafhankelijkheidsbeweging (NTM), opgericht in Nederland.

Aan de kaarten kan je zien in wat voor klein gebied zich dit allemaal afspeelt. Een klein gebied, maar de belangen zijn groot, want behalve de territoriale aspiraties van Turkije, Rusland en Iran is er olie. En olie- en gaspijpleidingen die dwars door dit gebied gaan. Dus het westen bemoeit zich er mee, waarbij de VS en Frankrijk vooral de kant van Armenië kiezen. Syrische strijders schijnen in Nagorno-Karabach te zijn gesignaleerd, de Koerden, vijand van bijna iedereen, zwerven in het gebied rond, net zoals duizenden ex strijders van ISIS en Al-Qaeda. Ben je de draad al kwijt?

Syrië geeft Turkije de schuld van de recente vijandelijkheden, en Griekenland natuurlijk ook, want die mogen elkaar niet. Israël blijft wapens leveren aan Azerbeidzjan, Armenië schijnt wapens te krijgen van Servië. Trump is “looking at the conflict very strongly”. Sterk kijken, sterker dan ooit iemand gekeken heeft. Het zal de vrede niet direct bevorderen. Bosnië, Oekraïne en Hongarije staan achter de territoriale integriteit van Azerbeidzjan, terwijl Zuid -Ossetië, Transnistrië en Abchazië de Armenen steunen. Vele andere landen roepen op tot een vreedzame oplossing. Er is wat dat betreft inderdaad goed nieuws te melden, vorige week was er  een wapenstilstand van 5 minuten, en gisteren een van 4 minuten. Het is een begin.

Duizenden levens gaan verloren. Mensen die toevallig ergens geboren zijn, met een zekere etniciteit, die ze in een positie dwingt waarbij het bijna onmogelijk is buiten conflicten te blijven, waar je opgroeit met het haten van mensen om je heen, en waarbij je nooit weet waar de volgende aanval vandaan komt. Als je vrede en veiligheid wil voor je gezin, omdat je weigert aan die waanzin mee te doen, ben je welhaast gedwongen om te vluchten naar veiliger oorden.

Een land bijvoorbeeld waar het belangrijkste conflict gaat over wel of geen zwarte pieten tijdens een kinderfeest. Maar waar helaas teveel mensen ook zo worden beziggehouden met dit soort zaken dat ze zich hebben afgesloten voor het lot van mensen die ze niet (willen) begrijpen. Stuur ze maar terug, het valt allemaal wel mee in die landen.

Nou, nee, het valt dus niet mee, het is verschrikkelijk wat daar allemaal aan de hand is, en als we dus de kans hebben een mooie familie te helpen om daaruit te ontvluchten zouden we wel krankzinnig zijn als we die kans niet met beide handen aangrijpen!

Hou ze thuis.

By Karen van Elmpt

Last week Christian, Natalia, Ilona and I drove to Emmen to visit Rufat. We all thought it was time to see him again and make him feel like we haven’t forgotten him. Since we haven’t. The car trip was long and that made us realise how far he lives from home back in Alkmaar.

When we arrived we saw his big smile and we gave him a warm hug. We first went into the famous Wildlands zoo which was very much fun. Lots of laughs but that’s always the case when you hang out with Rufat. He has this very dry special sense of humor where he can take the piss out of you but not be rude or offensive. After running around the zoo in the rain we found a cafe close by and played pool like we always do. They played good music and we all danced and sang together. Rufat and I share a love for Tame Impala and Arctic Monkeys so it was nice to bond through music again like we always did.

It was clear that Emmen was a dead city. There was hardly anything to do or any people around. After we played pool we went to the Burger King and had dinner. There we laughed talking about embarrassing stories and funny memories with each other. One thing we all love about Rufat is his laugh, he is the funniest friend I have. Sadly it started to get dark and we had to say our goodbyes.

We brought him to his AZC and took a good look at his place from a distance. There was a metal fence on the outside of the buildings, it did not look welcoming at all and it was in the middle of nowhere. It was sad to see Rufat leave and enter the AZC.

We all wanted to take him with us back to Alkmaar where he belongs.

Door Liv van Wijnen

Zondag 11 oktober gingen ik en mijn moeder naar het azc in Emmen om mijn vriendin Aygun eindelijk weer te zien. Ze vond het geweldig weer iemand te zien die ze goed kent en ik vond het natuurlijk ook fijn. 

Met Aygun gaat het niet goed. Ze slaapt ook heel slecht en heeft veel stress. Om eerlijk te zijn zag het er niet goed uit waar ze woont. Het waren kleine huizen, eigenlijk vind ik niet dat je het huizen kan noemen. Ze moeten het delen met een ander gezin en het zag er klein uit. Ook waren de muren tussen de kamers niet meer dan een plank. Het zag er oud uit. 

Gelukkig hadden we als klas dingen mee gegeven zoals spellen en andere leuke dingen. Aygun was er erg blij mee. Het was fijn om haar weer te zien en met haar te kunnen praten.

Dinsdag 13 oktober kwamen we weer even langs. Maar deze keer mochten we niet meer met z’n tweeën naar binnen ze maakten er een heel gedoe van. Dus we spraken af in de stad. Ik en Aygun haalde samen een milkshake en kletsten gezellig.

Het was zo leuk ik mis haar heel erg en het zag er vreselijk uit daar dit is niet menselijk ze moeten weer terug naar Heerhugowaard vind ik. We missen ze allemaal heel erg!!

Door Stanzen Kool

Alkmaar – Een groep prominente en gewone inwoners van Heerhugowaard probeert te voorkomen dat de Azerbeidzjaanse familie Rustamli Nederland wordt uitgezet. Onder meer burgemeester Bert Blase van Heerhugowaard, de rector van het Daltoncollege en een groep vrienden en bekenden van de familie hebben een petitie getekend om te voorkomen dat het gezin na 6 jaar in Nederland verbleven te hebben wordt overgeplaatst terwijl er nog procedures lopen. Als ondersteuning van de petitie is er ook de campagne “Hou ze thuis” gestart en is het nummer met videoclip “Someday Brother” opgenomen. De familie hoopt op medische gronden in Heerhugowaard verdere procedures af te mogen wachten: de vader is hartpatiënt.  

De familie is inmiddels overgeplaatst naar het asielzoekerscentrum (AZC) in Emmen, het voorstation voor uitzetting naar Azerbeidzjan. Ondertussen loopt er nog een rechtszaak over een eerder afgewezen kinderpardon en de procedure op medische gronden, om uitzetting te voorkomen. De familie vraagt de Immigratie- en Naturalisatiedienst om die in ieder geval af te wachten. Zes jaar geleden vroeg de familie asiel aan in Nederland. Vader Mehman Rustaml was in Azerbeidzjan lid van een oppositiepartij die vanwege het autoritaire regime moest vrezen voor zijn veiligheid. Daarom besloot Mehman Rustamli samen met zijn vrouw Gunay, zoon Rufat (nu 21) en dochter Aygun(nu 14), om zes jaar geleden naar Nederland te vluchten.  

De asielprocedure is volgens Martin van Elmpt, vader van een goede vriendin van Rufat en kenner als het gaat om deze zaak, niet vlekkeloos verlopen. De toenmalige advocaat van de familie heeft niet alle mogelijkheden benut en heeft ook nagelaten goed te communiceren. Ook de manier waarop hij de familie aansprak gaf niet bepaald veel vertrouwen. De familie is in hoger beroep gegaan om de beslissingen aan te vechten maar dat is op 2 september afgewezen. Martin: “Ik kreeg niet het vertrouwen dat hij alles op orde had, en vond de manier waarop hij met de vader sprak onacceptabel.” Inmiddels heeft de familie een andere advocaat, in wie Martin wel vertrouwen heeft.   

Ook Bert Blase, burgermeester van Heerhugowaard,  zet zich voor de familie in. Hij is van mening dat de kinderen hier in Nederland moeten blijven omdat ze de Nederlandse samenleving wel degelijk van dienst kunnen zijn. Ook de rectoren van het stedelijk Dalton College, de school van Aygun, vinden het een verspilling van tijd, energie en moeite om de kinderen en de familie terug te sturen naar Azerbeidzjan.  

Het gezin is volledig geïntegreerd. Rufat studeert momenteel creative business bij Inholland Haarlem, Aygun zit op twee vwo van het stedelijk Dalton College, en de ouders hebben de taal geleerd. Rufat: “Ik heb veel vrienden om mij heen, mensen die ik al sinds het begin ken. Ik wil niet weg en het is niet alleen verdrietig voor mij maar ook voor de mensen om mij heen”. Om deze reden verzoekt Rufat de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND), die niet willen reageren op de zaak, om nog even te wachten met de uitzetting: “laat ons deze procedures hier af wachten zodat mijn zusje Aygun op school kan blijven en ik mijn studie af kan maken.” Rufat heeft extra redenen zich zorgen te maken.  Azerbeidzjan kent een dienstplicht voor mannen van 18 jaar, Rufat was op het moment dat hij in dienst moest in Nederland. Dit kan gevolgen hebben voor hem: op dienstweigeren staat een celstraf van drie 3 tot zes 6 jaar. 

Stanzen Kool

Door Twanneke Dijkstra.

Misschien heb je wel eens gehoord van de mythe van Sisyphus. In dit verhaal kreeg Sisyphus straf van de goden. Hij moest een zwaar rotsblok een steile berg op rollen, maar elke keer als bijna bij de top was, rolde het blok weer naar beneden. Zo moest hij eindeloos zijn leven doorbrengen, steeds maar opnieuw dat zinloze gesjouw.

Rufat, een vriend van mijn zoons, herinnerde me aan dit verhaal van Camus. Ik was verrast dat hij het kende en hij bleek ook van Franz Kafka te houden. De schrijvers Kafka en Camus schrijven vaak absurdistische verhalen over de zin en de onzin van het bestaan.

Ik leerde Rufat kennen toen hij samen met mijn jongste zoon op de Havo zat. Ze hebben allebei in 2019 hun diploma gehaald. Voor Rufat vond ik dat een hele prestatie, want hij was pas vier jaar in Nederland. Daarbij woonde hij in het AZC in Alkmaar, met zijn gezin op één kamertje. Tussendoor is hij ook nog naar Heerhugowaard verhuisd omdat het AZC in Alkmaar ging sluiten.

Na de Havo namen beide jongens eerst een tussenjaar. Mijn zoon wist nog niet wat hij wilde, bij Rufat was het nog de vraag of hij in Nederland mocht blijven en om te kunnen studeren, moest hij ook genoeg geld sparen. Dit jaar begon Rufat aan zijn studie in Haarlem. Binnen een maand nadat hij was begonnen, werd dit abrupt afgebroken. Hij werd met zijn gezin overgeplaatst naar een AZC in Emmen, waar hij niet veel meer kan doen dan afwachten of ze terug moeten keren naar Azerbeidzjan.

Rufat vertelde nooit zoveel over zijn situatie of achtergrond. Liever kwam hij een film kijken of een potje schaken, waarbij hij ons pas nog allemaal versloeg. Pas kort geleden werd ons de ernst van de situatie duidelijk. Rufat vertelde hij in Azerbeidzjan op zijn 18^e in dienst had gemoeten. Omdat hij daar toen niet was, wordt hij als dienstweigeraar gezien en daarvoor kun je gevangenisstraf krijgen. Intussen komt de opgelaaide oorlog tussen Azerbeidzjan en Armenië steeds vaker in het nieuws. Ik ben bang dat, als Rufat terug moet naar Azerbeidzjan, hij daar of de gevangenis- of de oorlog in wordt gestuurd.

Nu al voelt het alsof hij gestraft wordt, terwijl hij niets heeft misdaan. Hij moet weer met zijn gezin in een kamer in Emmen wonen en zich elke werkdag melden. Hij kan niet naar zijn school, niet naar zijn vrienden. Ik begrijp niet waarom dit is, het voelt zo zinloos, zo onnodig en onmenselijk…

Ik houd best van absurdistische verhalen en vond de mythe van Sisyphus daar een mooi voorbeeld van, maar zulke absurde dingen gebeuren blijkbaar echt. Ongelooflijk hoe Nederland met mensen omgaat die hier niet zijn geboren.

Wij missen Rufat hier en zien hem en zijn gezin graag zo spoedig mogelijk terug in de omgeving van Heerhugowaard.

Twanneke Dijkstra, mede namens Gerrit, Merlijn, Rune, Tijmen, Mark en Birk