Een tafeltje en wat plastic stoeltjes, daar zitten ze dan, in Emmen. Het was een lange reis om daar te komen, ze hadden ze niet veel verder weg kunnen stoppen. Ze zijn heel erg blij om mij te zien, ze zitten er pas twee dagen maar dat voelt al heel lang. Ze hebben 2 slaapkamers, een klein woonkamertje en nog kleinere keuken. Heel oud en vervallen allemaal.
Ik krijg natuurlijk meteen een kop koffie, en we praten bij. Ze hangen alle vier aan mijn lippen. Dan gaat er een deur open en loopt er een kind door de kamer naar buiten, later gevolgd door andere mensen. Het blijkt dat de deze ellendige kleine ruimte ook de doorgang is naar hun buren. Luidruchtige mensen, met muurtjes van karton die alle geluiden doorlaten. De buren hebben jonge kinderen en zijn erg luidruchtig. Geslapen hebben ze nog niet veel.
Het is daar een stuk strenger. Elke dag moeten ze zich melden, ze mogen officieel niet de gemeente uit, hun zakgeld voor boodschappen is een stuk lager. Maar in dit oude, gammele keukentje heeft zelfs Gunay geen zin meer om te koken. Rufat wordt toegang tot een wat betere WIFI verbinding voor studenten ontzegt, want hij is al 21.
Ze hebben kennis gemaakt met wat andere families uit Azerbaijan, die wisten dat ze kwamen door alle ophef die we hier hadden gemaakt. Allemaal families met schrijnende verhalen, die hier volkomen uitzichtloos wachten op een uitzetting of weer een overplaatsing. De depressie die over dit kamp hangt is duidelijk voelbaar, bijna tastbaar.
We praten natuurlijk over thuis, en wat we nu gaan doen, en hoe enorm dankbaar ze zijn voor alle steun. Ook Aygun, normaal erg verlegen, heeft veel te vertellen en te vragen. Het gaat niet goed met haar, ze eet weinig en slaapt nog minder. Ze heeft veel last van haar arm, waarschijnlijk door de stress.
We maken ook grapjes, en zelfs nu kunnen ze ook lachen om de waanzinnige manier waarop het COA personeel zich probeert te rechtvaardigen, zeker als er getuigen zijn. Zo was er dus ineens een tweede bus geregeld om al hun spullen mee te nemen, en niet slechts 2 koffers per persoon. Zelfs hun fietsen! Niemand mag ooit hun fietsen meenemen. Dat hebben we dan in elk geval wel bereikt met z’n allen.
We proberen alle vijf het samenzijn zo lang mogelijk te rekken. Ze missen ons, nu al, heel erg veel, en ze zijn zo blij een bekend en vriendelijk gezicht te zien. Ik verzeker ze, keer op keer, dat we blijven komen, er worden allerlei plannen gemaakt, en dat we nog harder gaan werken om ze weer terug te krijgen. Het geeft ze hoop. Heel veel meer hebben ze op dit moment niet.
Het afscheid valt me heel zwaar, en Mehman loopt mee naar de trein. Rufat en ik gaan de stad nog in, Emmen onveilig maken. Mehman zwaait me uit. Dat beeld zal me nog heel lang bijblijven.
Verdomme, we gaan ze terughalen!