Waar staan we nu?
Op 1 oktober is de familie naar het AZC in Emmen overgeplaatst, waarvan het COA personeel in HHwaard ons wilde doen geloven dat het een prima gezinslocatie is waar ze jaren zouden kunnen blijven. Niets is minder waar. Van de COS website zelf: De voorzieningen en huisregels zijn net zo sober en streng als in de vrijheidsbeperkende locatie. Het is de bedoeling dat de gezinnen Nederland zo snel mogelijk verlaten. In de gezinslocatie krijgen ze wel eetgeld, zodat ze zelf kunnen koken.
Waarom deze overplaatsing?
Op 3 September diende het beroep tegen het door het IND afgewezen asielverzoek van de familie. De familie was niet op de hoogte gebracht dat dat beroep die datum plaatsvond en was dus niet aanwezig. Het directe gevolg is dat ze nu niet langer automatisch recht hebben op onderdak bij een normaal AZC. Aangezien Aygun minderjarig is wordt ze dus wel onderdak op een gezinslocatie/doorgangslocatie aangeboden. Katwijk en Amersfoort zaten vol, en dus werd het Emmen.
Welke kansen hebben ze nog?
Er is vanwege de slechte gezondheid van Mehman bij het IND een medische procedure in gang gezet. Als die wordt toegewezen heeft de familie alsnog recht op onderdak in een normaal AZC. Op 1 oktober hadden we nog geen beslissing van het IND ontvangen. Ons dringend verzoek deze af te wachten werd dus afgewezen. Een medische procedure kan in theorie ook de mogelijkheid geven om uitzetting te voorkomen, maar in de praktijk is de kans hierop heel klein. We hopen nu vooral dat via deze procedure de familie weer naar HHwaard mag. Ook voor Gunay en Aygun is het duidelijk dat de stress van de huidige situatie daadwerkelijk grote klachten veroorzaakt, dus het verzoek is zeker heel relevant.
Naast deze procedure loopt er nog een rechtszaak over het afwijzen van het kinderpardon. Hierbij kan onze gezamenlijke acties vanuit de gemeenschap zeker een rol spelen. We hopen dat door het hele verhaal van deze familie te presenteren, inclusief de gemaakte fouten, het risico bij terugkeer, gezondheidsklachten, de mate waarin de familie geïntegreerd is, het belang voor Aygun en dus ook de steun van ons, dat dat alles bij elkaar de rechter de mogelijkheid geeft het kinderpardon alsnog toe te kennen.
En als dat mislukt?
We hebben onlangs een nieuwe jurist aangetrokken met veel ervaring met vluchtelingen uit Azerbaijan die aan de hand van onze gesprekken wel kon zien dat er veel fouten zijn gemaakt en gemiste kansen waren die dus niet zijn benut. Zodra deze jurist het hele dossier heeft kunnen bestuderen zal zij een plan maken, in samenwerking met onze campagne, om de zaak opnieuw zo te presenteren dat een eerlijke procesgang kan worden gegarandeerd. Als we dit in gang gaan zetten gaan we vooralsnog ervan uit dat de familie dit ook weer in HHwaard af kunnen wachten.
En hoe staat het met de oorlog die weer is uitgebroken?
De oorlog tussen Armenië en Azerbeidzjan om een klein gebied, Nagorna-Karabakh, is al tientallen jaren aan de gang, met soms jaren van rust totdat het ineens weer oplaait. Mehman heeft hier zelf nog voor moeten meevechten. In September begonnen de gevechten dus ineens weer, en deze keer lijkt het snel te escaleren. Er spelen veel belangen van de omliggende landen, het is een zeer ingewikkelde en onzinnige situatie die zo maar heel erg uit de hand kan lopen.
We zullen de ontwikkelingen zeker nauw volgen. Het zal vooralsnog niets aan de status van de familie veranderen, maar het kan wel helpen om te laten zien wat een onzeker en gevaarlijk gebied dit is.
Dus wat doen we nu?
De jurist gaat snel aan de slag om de volgende stappen te zetten. Met de campagne blijven we aandacht zoeken en geven. Er is goed contact met de media, en de actiebereidheid blijft groot, merken we. De school van Aygun blijft dingen organiseren, en zo zijn er veel mensen actief hard aan het werk. We zijn een fundraiser gestart om het mogelijk te maken de nodige tijd en energie in te blijven steken, onkosten te vergoeden en te investeren in promoties en andere acties. Ook zorgen we er allemaal voor heel nauw contact met de familie te houden, en ze ook vooral zo vaak mogelijk te bezoeken. Ze zitten ver weg, het is er erg eenzaam, en hebben hun vrienden daar hard nodig!
Het was een zeer grote teleurstelling dat de familie ondanks onze acties en bezorgdheid toch naar Emmen werden overgeplaatst. Nu is he zaak ze zo snel mogelijk weer terug te krijgen, en een robuuste campagne neer te zetten om de jurist te helpen met haar gevecht om ze uiteindelijk ook in Nederland te houden. Met minder nemen we geen genoegen.