Het was lekker weer gisteren, en we waren met zijn drieën naar Emmen gekomen om Mehman’s verjaardag te vieren. Het was mooi weer om naar de dierentuin te gaan, beroemd natuurlijk, en natuurlijk ook zo’n beetje het enige dat je kan doen daar in deze tijden. Mehman en Gunay, Rufat en Aygun, Eg en Ilona en ikzelf gingen er een mooie dag van maken.
Ik was zelf al zeker 35 jaar niet naar die dierentuin geweest, en het is zeker de moeite waard. Maar ik genoot toch vooral van de familie. Ik heb ze wel vaker zien lachen, en een glimp kunnen opvangen van hoe ze zijn zonder zorgen en stress. En vandaag gingen zij er een leuke dag van maken. De lach van Mehman, de verwondering van Gunay, Aygun aan het rennen, Rufat die liever in Kowalski zou zitten met een koffie en een boek, het was me goud waard!
En vooral toen Gunay met tranen in haar ogen om zich heen stond te kijken, in het overdekte jungle gedeelte, en tegen me zij dat ze eindelijk wat rust voelde in haar hoofd en lichaam. Even de stress vergeten. Even de herrie en depressie van het AZC kwijt. Naar bijzondere natuur kijken, de geluiden en geuren opnemen, een kalmte zonder regelgeving, een stukje wereld die ook heel mooi kan zijn. Ik zag ze daar, en ik kreeg ook tranen in mijn ogen.
En ik ben heel blij dat we ze iets mee konden geven. We hebben met de campagne al een behoorlijk bedrag opgehaald, en we zijn hard aan het werk om te kijken hoe we dat zo effectief mogelijk kunnen gebruiken. Ter plekke heb ik even overleg gevoerd en we waren het allemaal eens dat het een mooi verjaardagscadeau van ons allemaal zou zijn om ze een jaarkaart te geven voor de dierentuin zodat ze daar gewoon altijd heen kunnen om even te ontsnappen. Dus dat hebben we gedaan.
Ze zijn er heel erg blij mee. Dus van hier ook dank aan iedereen die een bijdrage heeft geleverd aan de campagne. Dit hebben we er alvast mee kunnen doen.
En al mag Emmen dan veel te ver zijn, gelukkig hebben ze wel die mooie dierentuin in de buurt. Ze hadden ook naast ponypark Slagharen kunnen zitten 😉
