Stapels en stapels met documenten lagen uitgespreid op een grote tafel toen Rufat en ikzelf de advocaat bezochten om de huidige status en voortgang te bespreken. We grapten eerst nog even dat al die stapels alleen hun dossier waren. Stel je voor. Nou, geen grap dus, dit was inderdaad allemaal alleen voor hun zaak. De advocaat had het allemaal doorgespit.
En het goede nieuws is dat er zeker dingen zijn blijven liggen, dat niet alles in deze ingewikkelde zaak goed is opgepakt, en dat volgens de advocaat dit nog altijd een familie is waar het IND niets anders kan doen dan hun als asielzoekers te accepteren.
Ondergesneeuwd in het dossier is bewijsmateriaal gevonden, waar onder zeer confronterende foto’s, waar niet genoeg mee is gebeurd. Dit gaan we nu alsnog aanpakken. Dus, wat is het plan.
De medische gezondheid op dit moment van de familie moet en kan direct gelinkt worden naar de situatie in Azerbeidzjan. Daarnaast is de situatie voor de familie daar nu nog veel gevaarlijker dan toen ze daar wegvluchtten. Met die insteek gaat er een hernieuwde asielaanvraag gestart worden. Zodra die is ingediend en geaccepteerd mogen ze weer in een normaal AZC alles afwachten. Helaas zal daar nog wel een aantal maanden overheen gaan voor dat kan worden ingediend, er moet onafhankelijk bewijsmateriaal gepresenteerd worden en dat neemt tijd in beslag.
Daarnaast wordt er een soort spoed medische aanvraag ingediend. Als die wordt toegekend mag de familie ook weer in een normaal AZC alles afwachten, en is er ook geen kans dat ze zouden worden uitgezet. Als een soort verzekering. Ook dit zal nog even duren, maar hopelijk betekend dat dat binnen een paar maanden ze wel uit Emmen weg kunnen.
En dan is er nog altijd de rechtszaak over het kinderpardon. Dit gaat in Haarlem dienen, wat gunstig is. We weten niet wanneer, maar als dat dient is er een kans, door het hele verhaal te presenteren ne te laten zien hoezeer ze zijn geïntegreerd in Nederland (ze zijn thuis) dat ze daar al een verblijfsvergunning krijgen. Dan vervalt het bovenstaande.
Blijven duimen dus, de lange termijn ziet er nog steeds hoopvol uit, maar op korte termijn moet de familie nog in Emmen alles afwachten. Gelukkig horen ze vaak van ons, komen er regelmatig mensen langs, en laten we ze weten dat we ze zeker niet zijn vergeten. Laten we dat vooral ook blijven doen.