Door Liv van Wijnen
Zondag 11 oktober gingen ik en mijn moeder naar het azc in Emmen om mijn vriendin Aygun eindelijk weer te zien. Ze vond het geweldig weer iemand te zien die ze goed kent en ik vond het natuurlijk ook fijn.
Met Aygun gaat het niet goed. Ze slaapt ook heel slecht en heeft veel stress. Om eerlijk te zijn zag het er niet goed uit waar ze woont. Het waren kleine huizen, eigenlijk vind ik niet dat je het huizen kan noemen. Ze moeten het delen met een ander gezin en het zag er klein uit. Ook waren de muren tussen de kamers niet meer dan een plank. Het zag er oud uit.
Gelukkig hadden we als klas dingen mee gegeven zoals spellen en andere leuke dingen. Aygun was er erg blij mee. Het was fijn om haar weer te zien en met haar te kunnen praten.
Dinsdag 13 oktober kwamen we weer even langs. Maar deze keer mochten we niet meer met z’n tweeën naar binnen ze maakten er een heel gedoe van. Dus we spraken af in de stad. Ik en Aygun haalde samen een milkshake en kletsten gezellig.
Het was zo leuk ik mis haar heel erg en het zag er vreselijk uit daar dit is niet menselijk ze moeten weer terug naar Heerhugowaard vind ik. We missen ze allemaal heel erg!!