Someday…
Er was eens een fantastische familie.
Ze woonden al zes jaar in regio Alkmaar. Ze stonden voor iedereen klaar.
Ze kwamen regelmatig naar het Alkmaar Freedom House en later naar ons taalcafé (Alkmaar Taal Thuis), waar ze vele vrienden maakten. De vader van het gezin heet Mehman. Hij is wat stil maar heeft een gouden (maar beschadigd) hart, je ziet aan hem dat hij geleden heeft. Dat hij zich zorgen maakt.
Je ziet pijn en verdriet. Hij wil maar één ding; ervoor zorgen dat zijn kinderen veilig kunnen opgroeien.
De moeder in dit verhaal, tja… wat zal ik eens over haar vertellen?
Ze heet Gunay en ze is een van de allerliefste mensen die ik in de afgelopen jaren heb leren kennen.
Ze is grappig, slim, zorgzaam. Ze kan goed koken, is heel behulpzaam. Ze is iemand die de weg naar je hart in een paar minuten weet te vinden. Haar lach laat mensen smelten.
Samen hebben zij twee kinderen.
Een jongen van 21 (Rufat) en een jonger tienermeisje dat Aygun heet. De kinderen herinneren zich weinig meer van hun vaderland. Ze zijn hier al zes jaar. Spreken de Nederlandse taal vloeiend. Ze zijn ontzettend slim en in hun ogen lees je dat ze gelukkig zijn hier. Ze hebben bergen vrienden.
Als je in het woordenboek het woordje ‘inburgering’ opzoekt, zou je hun foto daar kunnen vinden. Ze zijn allevier een voorbeeld.
Zes jaar lang hebben ze in onzekerheid geleefd of ze in Nederland zouden mogen blijven! Zes jaar! Dat is een onmenselijk lange tijd. Maar zoals ik al beschreef; het maakte hen niet bitter en onzeker, maar juist dankbaar, dat ze hier mochten zijn.
Tot afgelopen week.
Er is blijkbaar besloten dat de vorige advocaat van de familie fouten gemaakt heeft en daarom (!!!!) moeten ze terug naar Azerbeidzjan. Echt.
Dat is de reden.
Een bevriende zanger schreef een lied, een grote groep vrienden verscheen in de videoclip die op het strand werd opgenomen.
Door de Corona-perikelen ben ik hen sinds maart uit het oog verloren. Tot ik vanmorgen ineens zag dat ze; zonder pardon, zijn afgevoerd naar Emmen waar ze “worden voorbereid” op hun terugkeer naar Azerbeidzjan.
Ze tranen lopen me hier over de wangen. Hoe is het toch in hemelsnaam mogelijk dat zulke mensen na zes jaar (!!!) en om zo’n bizarre reden terug worden gestuurd?
Vandaag huilt mijn hart.
Dag lieve, lieve Gunay en familie… hopelijk tot snel!
Dit is een ingestuurd bericht door Josje Toby van Alkmaar Taal Thuis waar de familie regelmatig kwam.